De vrijheid van wonen – maar niet voor de Belastingdienst?

Regelmatig zien we discussies over de ‘fiscale woonplaats’ van belastingplichtigen. Wie denkt al jarenlang buiten Nederland te wonen, kan een inspecteur treffen die daar heel anders over denkt. Of in ieder geval je eerst het hemd van het lijf vraagt in een #woonplaatsonderzoek om erachter te komen of je niet tóch een ‘#duurzame #band van persoonlijke aard’ met Nederland had. Doel daarvan is natuurlijk om aanzienlijke bedragen aan belastingheffing te kunnen innen. Maar deze rechtbankuitspraak geeft een mooi voorbeeld hoe zo’n woonplaats realistisch moet worden bekeken.

De #Belastingdienst stelt al snel dat er een voldoende band is met Nederland. In deze casus was sprake van:

- de Nederlandse nationaliteit,

- een huis ter beschikking in Nederland,

- een verzekering en een auto in Nederland en

- kinderen uit een eerder huwelijk wonend in Nederland.

Let wel: #niet gesteld werd dat deze man zelf #fysiek duurzaam in Nederland woonde (verbleef). #Randzaken maakten echter dat er sprake zou zijn van een voldoende band.

Rechtbank: geen woonplaats Nederland

“Maar deze omstandigheden overtuigen Rechtbank Zeeland-West-Brabant niet. Vóór zijn immigratie werkte de man ook in de vestigingsplaats van het bedrijf en daar woonde hij ook. De woning in Nederland was eigendom van zijn echtgenote, maar zij woonde daar zelf niet. Zij was evenmin meeverhuisd. Bovendien bevat het dossier alleen maar de aankoopfactuur van een auto in 2016. Dat de kinderen uit een eerder huwelijk in Nederland wonen, betekent niet dat de man heel 2016 in Nederland woont.”

Van belang was ook – dat niet ter discussie stond – dat meneer in de relevante woonde verbleef en werkzaam was buiten Nederland. Welk buitenland dit is geweest wordt overigens uit de uitspraak niet duidelijk.

Oordeel zónder toepassing Verdrag

De uitspraak is des te mooier in mijn ogen, omdat de #woonplaats_in_Nederland_toets niet wordt gehaald zónder dat hoeft te worden gekeken naar een #tiebreaker in een #verdrag.

Met de meeste landen heeft Nederland wel zo’n verdrag ‘ter #voorkoming van #dubbele #belasting’. In dat geval wordt, wanneer beide landen een woonplaats claimen, gekeken waar de wijzer sterker naar uitslaat. Meestal zorgt dat voor afdoende oplossing. Maar in het geval er geen verdrag is – en die landen zijn er ook, denk bijvoorbeeld aan #Monaco – kan dat problemen veroorzaken. Claimt Nederland dan de woonplaats hier, dan is er geen tegenhanger en dus geen tiebreaker die het kan oplossen.

De Rechtbank Zeeland-West-Brabant laat met deze uitspraak mooi zien dat een enkele ‘band’ op grond van omstandigheden die niet zien op waar de betrokkene feitelijk woont en werkt, nog niet betekent dat iemand fiscaal zo maar in Nederland woont.

Bron:

https://www.linkedin.com/posts/huygenvandyck_vrijheid-wonen-belastingdienst-activity-6927924673322102786-rDVH